De foto's van mijn dochter Ada zijn een naïeve poging om de tijd stil te laten staan, een verloren jacht op momenten die voorbij gaan, en een stil verlangen om zelf nog een keer te mogen opgroeien. Ze zijn tevens de neerslag van ons contract: ik laat je jouw zin doen, als je me stiekem laat kijken.
Ciao bella, what remains…
(1998-2006)
De reeks Ine, portret van mijn zus begon als een koffieklets waar telkens een portret uit volgde. Zoals zoveel fotografen begon ik me af te vragen of je iemands 'binnenkant' kan vast leggen. Die vraag zorgde ervoor dat de ontmoetingen dieper gingen, de camera slechts een excuus om een dialoog op te starten. Ik wou via het maken van deze portretten de ander ‘uitkleden’, te weten komen wat jou roerde. Maar er was ook het onderzoek van ‘de buitenkant’: mijn zus droeg de oude kleren van mijn mama, en er verscheen een tweede laag over de portretten én de ontmoetingen. Zo werd dit fotografisch onderzoek ook een inter-generationele portretstudie.
(work in progress)
Een gezin ziet er vandaag niet standaard uit. De klassieke driehoeksverhouding moeder, vader en kind(eren) is geen evidentie meer. Als fotograaf en therapeut vind ik het boeiend om die nieuwe verhoudingen tussen ouder en kind te onderzoeken.
Artwork en portretfotografie voor o.a Uitgeverij Vrijdag, muziekensemble Edding Quartet, De Traagheid in Tielt, ….
